Otto Ernst, 1862-1926 Übersetzung in Cunner Mundart von Inge Baron-Ene
Kraache unn Häile unn berstend Noocht,
Dungel unn Flamme en rosender Jacht,
en Schrei dorch die Brandung.
Unn brennt dä Himmel, su seht ma et good,
e Wrack of dea Sandbank; noch hält et die Flut,
gläich hollt et sech dä Oofgrond.
Nis Randers kuggt , un ohne Hast,
säht, äh, „Lo hängt noch ein Mann em Mast,
dä meese ma holle!“
Do packt ihn säin Modda, Dou stäich’s mia net ein,
dech well ech behalle, dou blief’s mir allein,
ech wellet, däin Modda!
Däine Vadda ging unna, unn Momme mäine Sohn,
dräi Joah verscholle es Uwe schunn, maine Uwe, mäine Uwe.
Nis gieht off die Bregg, die Modda ihm noh.
Äh zeicht off dat Wrack, un säät jeloos, Unn säin Modda?
Schunn springt äh ent Boot, un met ihm noch sechs,
Huh, hart Friesejewächs, flott sausen die Roder.
Boot owwe, Boot unne, en Hölledanz,
wäile moos et zerschmeddare, nä, et bläift janz.
Bi lang? Bi lang?
Met fäiaresche Geißele päitscht dat Meer,
wie menschenfrääsende Rosse daher,
sie schnaufe und schäume.
Wie hechelnde Hast se zesomme zwingt, ähnt off dä Hals von dämm annere springt,
mät stampfende Hufe.
Dräi Wedda zesomme, jetzt brennt die Welt. Bat loo? E Boot dat landwärts hält.
Se säin et, se kumme. Um Au un Ua ent Dungel gespannt. „Stell, reft lo net Ähna?
Äh reeft dorch die Hand. „Soht der Modda, et es Uwe.